تحقیقات نشان می دهد، زمانی که والدین به دلیل عدم دسترسی به راه های دیگر، کودکشان را تنبیه می کنند، دچار احساس گناه می شوند. به علاوه تنبیه بدنی، استفاده از رفتار پرخاشگرانه و خشونت برای حل مشکلات را به کودکان می آموزد. تنها تأثیر تنبیه بدنی علیرغم خواست خانواده ها، آموزش خشونت بیشتر است. همچنین کودکانی که تنبیه بدنی شده اند دارای اعتماد به نفس کمتری هستند، بیشتر افسرده اند و پس از بالغ شدن کارهای سطح پایین تری را انتخاب می نمایند. حال ببینیم به جای تنبیه بدنی، چه می توان کرد.

                                

1- خونسرد باشید.ا

گر زمان عصبانیت بر خلاف میلتان تصمیم به تنبیه فرزندتان گرفتید اولین راه حل این است که در صورت امکان آن مکان را ترک کنید. به خود آرامش دهید و ساکت بمانید. این کار اغلب سبب می شود راه حل مشکل را پیدا کنید.گاهی اوقات والدین به سبب فشار و استرسی که به آنها وارد می شود کنترل خود را از دست می دهند. اگر نمی توانید موقعیت مکانی خود را ترک کنید، فکرتان را از آن موضوع دور کنید و در ذهنتان تا ده بشمارید.

2-  زمانی را به خودتان اختصاص دهید.

 والدینی که برای خودشان وقت نمی گذارند و تمام مدت در عجله هستند بیشتر مستعد کتک زدن فرزندانشان می باشند. بنابر این مهم است که والدین زمانی را برای ورزش، عبادت، مطالعه و پیاده روی خود اختصاص دهند. 

3- مهربان اما قاطع باشید.

 یکی از مواردی که غالباً والدین گرایش به تنبیه فرزندشان پیدا می کنند زمانی است که فرزند علیرغم گوشزدهای مکرر، به خواسته شان عمل ننموده است. در نهایت برای وادار کردن کودک به رفتار صحیح او را تنبیه می کنند. در این مواقع راه حل این است که خود را در سطح و جایگاه کودکتان قرار دهید، تماس چشمی با او برقرار نمایید، او را لمس کنید (به طور مثال دستش را بگیرید) و در عبارات کوتاه و روشن با مهربانی اما قاطعانه آنچه را از او انتظار دارید بگویید.

4- امکان انتخاب بدهید.

 دادن حق انتخاب به فرزندتان راهکار مؤثری برای خودداری از تنبیه او است. اگر فرزند کوچکتان به جای غذاخوردن با غذایش ور می رود از او بخواهید یا با غذایش بازی نکند یا میز غذا را ترک کند، اگر به بازی با غذایش ادامه داد با قاطعیت به او کمک کنید از صندلی پایین بیاید و سپس به او بگویید که هرگاه برای خوردن بقیه غذایش آمادگی داشت سرمیز بازگردد.

5- از پیامدهای منطقی رفتار استفاده کنید.

پیامدهای منطقی رفتار به کودک کمک می کند تا مسئولیت پذیر باشد. به طور مثال فرزندتان شیشه همسایه را می شکند و شما او را کتک می زنید. او از این موقعیت چه می آموزد؟ شاید یاد بگیرد که دیگر این کار را انجام ندهد، اما به علاوه می تواند پنهان کاری، انداختن گناه به گردن دیگری، دروغگویی یا فرار کردن از دست شما را نیز بیاموزد. او ممکن است اعتقاد پیدا کند که این کار بد است، احساس عصبانیت نماید یا بخواهد از والد تنبیه کننده انتقام بگیرد. ممکن است یکی از پیامدهای آتی تنبیه، رفتار درست فرزندتان باشد ولی باید تصمیم بگیرید که دوست دارید فرزندتان از ترس شما رفتار درستی داشته باشد یا به احترام شما درست رفتار نماید.

در همان موقعیت قبلی که کودکی شیشه همسایه را شکسته است، اگر والدین با لحنی آرام اما قاطع به کودک بگویند که فهمیده اند او شیشه را شکسته و از او بخواهند برای جبران این خسارت کاری انجام دهد و کودک تصمیم بگیرد علف هرزهای باغچه همسایه را جمع آوری نماید و یا چند بار ماشین آنها را بشوید، از پیامد منطقی خطای کودک استفاده شده است. با توجه به اینکه بعضی خطاها تقریباً غیرقابل اجتناب هستند، اینگونه تنبیه ها به کودک می آموزند که مسئولیت جبران خطای خود را برعهده بگیرد. به این شیوه کودک کمتر عصبانی می شود و درصدد انتقام گرفتن از والدینش برنمی آید و مهم تر از همه اعتماد به نفس کودک آسیب نمی بیند.

6- به فرزندتان فرصت جبران بدهید.

 وقتی فرزندی عهدشکنی می کند و پدر و مادر تمایل به تنبیه او دارند، راه حل دیگری که وجود دارد این است که به فرزند فرصت جبران داده شود تا عملی انجام دهد که رابطه خدشه دار شده را دوباره اصلاح کند.

7- از جدال اجتناب کنید.

اگر فرزندی به والدینش توهین کند پدر یا مادر خشمگین ناچار به تنبیه بدنی فرزندشان تحریک می شوند. در این شرایط بهترین راه اجتناب از تنبیه فرزند، کنار کشیدن فوری والدین از موقعیت ایجاد شده است. با عصبانیت و حالت شکست خورده اتاق را ترک نکنید با خونسردی و آرامش به فرزندتان متذکر شوید که هرگاه خواست با ادب و احترام صحبت کند شما در جای دیگری در انتظارش هستید.

8- در کمال آرامش اما قاطعانه عمل نمایید.

 به جای تنبیه فرزند کوچکی که به وسیله خطرناکی دست زده است با مهربانی اما قاطع او را از آن موقعیت دور کنید و وسیله سرگرمی دیگری در اختیار او قرار دهید. مطمئناً نتیجه این کار بهتر از تنبیه او خواهد بود.

9- فرزندتان را پیشاپیش از آنچه باید صورت گیرد مطلع سازید.

عصبانیت فرزند به راحتی می تواند والدینش را از کوره به در کند. کودک اغلب زمانی احساس خشم می کند که پیشتر، از آنچه قرار است رخ دهد مطلع نبوده و یا قدرتی در عدم وقوع آن عمل نداشته باشد.مثلاً اگر حداقل ? دقیقه قبل از زمانی که فرزندتان باید سرگرمی خود را کنار بگذارد او را مطلع نمایید، او راحت تر به خواسته شما عمل می کند تا حالتی که دقیقاً در زمان مقرر برای انجام کاری از او بخواهید که سرگرمیش را رها کند. این زمان به او فرصت می دهد تا آنچه را که انجام می دهد تکمیل نماید و راحت تر با شرایط جدیدسازگار شود.

پرخاشگری یک نوع خشونت جایگزین شده در اجتماع است که نوع ظریف تری از آن تنبیه بدنی کودکان است. به واسطه آن کودکان اعتماد به نفس خود را از دست می دهند، از ابراز احساساتشان جلوگیری می نمایند و متمرد و غیراجتماعی می شوند. بهتر است خانواده ها بدانند که چگونه با یکدیگر کنار بیایند و به صورتی خلاق مشکلات خود را بدون استفاده از خشونت حل کنند. راه حل ها می توانند بسیار زیاد و متنوع باشند و نتیجه آنها والدینی هستند که احساس حمایت و آرامش بیشتری می کنند.

              

نوشته شده در چهارشنبه 89/1/4ساعت 7:0 صبح توسط 15خرداد نظرات ( ) |